bu bir deliliğe methiye

 

Artık burada insan kendisini,( özgürlüğün dejenere olduğu  bir topluluk içinde ) yaşamdan kopuk ve  yabancı hissediyor. hele ki , ingilize etek öptüren liderden , arap eli öpen lider gören devre denk gelen biz.. özgür olmak aslında frei-sein arkadaşların yanında arasında gibi bir anlam taşıyor.freihet ve freund hint Avrupa dilinde de aynı köke sahip.yani insan kendini ancak iyi bir ilişkide iyi bir ilişki içindeki toplumda özgür hisseder..özgürlüğü yalnızlık/yalnız karar almak/ tekilleşme  ile karştırmamak gerek.Çoğu zaman kalabalıklar arasında “Benim burada ne işim var?” kopukluğu, düşünce spektrumunda ivme kazanıyor aynı boşluk hissiyle. Çünkü neoliberal rejimin yönelmiş olduğu tümden yalnızlaşma bizi gerçek anlamda özgür kılmıyor. Kafamda deli sorular ! Birazdan okuyacaklarınız, kendi akışında sürmekte olan normal bi insanın  şu sıralar geldiği  yerinden bir şeyler anlatıp paylaşma ihtiyacından öte birsey değil . bu spritüel Yola bi sapanla fırlatıldığım yer ile varmaya çalıştığım  yerin farklılığı , bilinçli zihnime halen nihai şekilde surecekmiscesine ürkütücü  geliyor. Kim dostoyevski kitabı bitirdikten sonra eski kendisi? Varmı eskisi gibi kendi kalabilen ? Kimselerin  daha önce görmediğini görüp , kimselerin daha önce duymadığını duyan , yaratıcı insanlar vardır. Onlar sezgisel  bir kavrayışa sahiptir.üstelik  sadece ışığın açığa vurduğunu görmez ve  sadece sesin ilettiğini duymazlar.fizyolojinin ve biyolojinin ötesinde berrak bir zihne sahiptirler. kimseyi eleştirmez ve kimseyi övmezler.en azından buradan tanıyabilirsiniz böylelerini .kendinden asla önemli biri gibi yahut bilgi sahibi biri gibi de bahsetmezler.övüldükleri yerde içten içe gülüp, bir kusur bulunursa da sadece susarlar.kendini her türlü arzudan kurtarmış nefretini yalnızca doğaya aykırı olana aktarırlar.güdülerinde daima ölçü mutlaktır. Salt kendine  karşı nöbet halindedir.bilgili biri ile bilge biri arasındaki o incecik çizgiyi anlatabildim mi bilemiyorum. İşte bu, bana göre tam olarak yaratıcılık.bi nevi dünyalarını  tahayyül ediş. karanlığın ışığı mucizeyi hazineyi göze çarpar hale getirdiğine inanırlar.ve hep yalnızdırlar.bu mahkum oldukları  bir durum değil yüzbin defa  bilinçle seçtikleri türden bir inziva . Sürü zihniyetinden, kolektif psikolojiden uzak , bundan  haz alırlar. Tarihe bakın ,  tüm o yaratıcı insanlar, ressamlar, dansçılar, müzik adamları , şairler, hepsinin saygınlığa kalabalıklar arasında insanların odağında olmaya  net şekilde sırt çevirmişlerdir.Belki de  salaş ve bohem hayat tarzı yaşamak dışında seçenekleri yoktu  çünkü yaratıcı olmalarının tek yolu buydu. Deli/dahi bi  yol, sabit, stabil, sıradan ama saygın bir hayatın yan ürünüdür. O yüzyıllardır tartışılıp durulan insanlık, ancak bireyler başkaldırdıklarında , başkaldırıları saygı ile karşılandığı vakit  insanlık insanlar arasında da zühur edecektir.şu bir gerçek ki , Sana hazır verilmeyecek yaşam .sana hazır tepside sunulacak şey "yaşama şekli" olacak.toplum bunu sen doğmadan hazırladı bile.yaşam senin kimse sana vermeden yapmayı öğrenmen gereken şey.kendi  eline bir fener alıp arayıp tarayıp bulup kurmak zorunda olduğun şey.  O sana zorbaca nakşedilmiş kolektif zihni lağvederek, benliğinin  özgür olmasını sağlayabilirsin . kendine  karşı açtığın savaşın ne kaybedeni ne kazananı emin ol ki olmayacak.sana göre olmadığını hissettiğin yerden/şeyden  uzaklaşırken sana rehberlk eden ayaklarına müteşekkir kalabilirsin.dürtü daima anlatır ve genelde hep haklıdır.O zaman düşmeyi uçmaya çevirebilirsin.. Nerde  olacağın,  kader ve irade arasındaki o incecik çizgide. bazi insanların  zihni bence bu dünyada  deliliğe methiye…